Jeszcze nie opadł bitewny pył, a 1 listopada 1918 r., zaledwie dziesięć dni przed zawieszeniem broni kończącym I wojnę światową i odzyskaniem przez Polskę niepodległości, odradzająca się polska państwowość została zaatakowana przez wojska formującej się Zachodnio-Ukraińskiej Republiki Ludowej (ZURL). Walki o Lwów szybko rozprzestrzeniły się na Galicję Wschodnią i objęły swoim zasięgiem teren Bieszczadów. Istotnym elementem wojny polsko-ukraińskiej była obrona linii kolejowych biegnących z Łupkowa, przez Komańczę do Zagórza oraz z Sanoka przez Zagórz, Ustrzyki Dolne, Przemyśl po Lwów, prowadzona przez polskie pociągi pancerne. Dzięki ich wsparciu możliwe stały się zarówno wypady w głąb Bieszczadów w celu likwidacji Republiki Komanieckiej, dążącej do przyłączenia dziesiątków rusińskich wsi do ZURL, a także ostateczne wypchnięcie oddziałów ukraińskich z Przemyśla, Chyrowa, Sambora i Lwowa za linię Zbrucza, w efekcie czego Bieszczady znalazły się w granicach II Rzeczpospolitej.